مقدمه: با توجه به منطقه جغرافیایی زندگی ما سرطان مری از جمله سرطان های شایع گوارشی می باشد. درمان انتخابی در این بیماران جراحی است که با توجه به تعدد تکنیک جراحی ما در این مطالعه سعی نمودیم دو تکنیک شایع جراحی در این گروه از بیماران را مورد مقایسه قرار دهیم.مواد و روش ها: در یک مطالعه گذشته نگر (بین سال های 1990 تا 2005) کلیه بیمارانی که با سرطان ثلث میانی و تحتانی مری تحت عمل جراحی ازوفاژکتومی ترانس هیاتال یا ترانس توراسیک قرار گرفته اند را از نظر سن، جنس، پاتولوژی تومور و stage تومور مورد بررسی قرار داده سپس در یک مطالعه مقایسه ای با در نظر گرفتن پارامترهای خاص یکسان سازی دو گروه از بیماران عمل شده (گروه ترانس هیاتال و گروه ترانس توراسیک) را از نظر میزان خونریزی حین عمل، زمان جراحی، موربیدیتی بعد از عمل، طول مدت بستری، مورتالیتی تا 30 روز بعد از بستری میزان بروز نشت و تنگی آناستوموز و بقا مورد بررسی قرار دادیم.نتایج: 156 بیمار وارد مطالعه شدند که 110 بیمار مرد و 46 بیمار زن بوده اند، 116 بیمار با SCC و 40 بیمار با آدنو کارسینوما، با در نظر گرفتن معیارهای ورودی و خروجی در دو گروه بیمارانی که تحت جراحی ترانس هیاتال قرار گرفته با گروه Ivor Lewis با هم مقایسه شده که از نظر میزان خونریزی حین عمل، عوارض قلبی عروقی و ریوی بعد از عمل، متوسط زمان بستری، مورتالیتی تا 30 روز بعد از عمل و میزان بروز تنگی دیر رس و بقا اتلاف معنی دار آماری نداشتند ولی از نظر میزان بروز نشت آناستوموز (در گروه ترانس هیاتال شایعتر بوده) و متوسط زمان جراحی (در گروه Ivor Lewis طولانی تر بوده) اختلاف معنی دار آماری داشته اند. با توجه به این که نشت آناستوموز در گروه ترانس هیاتال شایعتر بوده ولی مورتالیتی در هر دو گروه یکسان بوده دلیلی بر خوش خیم بودن نشت آناستوموز در گردن می باشد.توصیه ها: با توجه به نتایج این تحقیق هر دو تکنیک مزبور از نظر عوارض و میزان امید به زندگی با هم قابل مقایسه بوده و انتخاب هر یک از این روش ها بسته به انتخاب جراح و شرایط بیمار می باشد.

مقدمه: درمان استاندارد کانسر مری ازوفاژکتومی است. مطالعات مختلف نشان می دهد که از مهم ترین عوامل موثر بر موربیدیتی و مورتالیتی ازوفاژکتومی عوارض تنفسی پس از عمل است. هدف از این مطالعه، تعِیین فراوانی نسبی عوارض تنفسی پس از ازوفاژکتومی و عوامل مرتبط با آن بود.روش ها: در این مطالعه توصیفی - تحلیلی آینده نگر، بیماران مبتلا به کانسر مری که از آبان 1385 تا آبان 1386 تحت عمل جراحی ازوفاژکتومی ترانس هیاتال قرار گرفتند، بررسی شدند. اطلاعات بیماران از طریق چک لیست جمع آوری شد و عوارض تنفسی طی یک سال پس از عمل جراحی به صورت پنومونی، اتلکتازی ریه، پلورال افیوژن یا آمپیم، آمبولی و شیلوتوراکس تعریف و فراوانی متغیرهای ذکر شده در این گروه از بیماران با بیماران فاقد عوارض تنفسی مقایسه گردید.یافته ها: از 61 بیمار بررسی شده، 18 بیمار دچار عوارض تنفسی شدند، که شامل 10 مورد آمپیم یا پلورال افیوژن، 5 مورد پنومونی و 3 مورد آتلکتازی ریه بود. نتایج نشان داد که آلبومین کمتر از 3.5 گرم در دسی لیتر، کاهش وزن بیش از %20، لیک آناستوموز، FEV1 زیر 2 لیتر، مدت دست کاری مدیاستن، در بیماران با عوارض تنفسی بیشتر از گروه شاهد است (P<0.05).نتیجه گیری: با آماده سازی مناسب بیماران قبل از عمل، اصلاح سوء تغذیه، اصلاح کاهش وزن و سطح آلبومین سرم، احیای قلبی – ریوی، بهبود ظرفیت ریوی و کاستن از زمان دست کاری مدیاستن حین عمل، می توان عوارض تنفسی پس از ازوفاژکتومی را کاهش داد.

زمینه و هدف: از جلمه روش های رایج جراحی سرطان مری عمل ترانس هیاتال ازوفاژکتومی می باشد. این نوع عمل جراحی یکی از تکنیک های پر عارضه جراحی محسوب می گردد و علیرغم عدم انجام توراکوتومی که مزیت اصلی آن می باشد، عوارض ریوی به عنوان شایعترین عوارض بعد از عمل در این روش شناخته شده است. با توجه به شیوع سرطان مری در ایران و گستردگی انجام این تکنیک و پراکندگی آمار مراکز جهانی درباره شیوع عوارض این عمل و با توجه به فقدان آمار دقیق در این زمینه، انجام پژوهش در این رابطه لازم به نظر می رسد.مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی، 122 بیمار مبتلا به سرطان مری که در طی 6 سال (1375-1381) در بیمارستان الزهرا (س) اصفهان تحت عمل جراحی ترانس هیاتال ازوفاژکتومی به روش Orringer قرار گرفته بودند، بررسی شدند. اطلاعات به دست آمده بعد از جمع آوری توسط نرم افزار آماری SPSS 11.05 و نیز با استفاده از شاخصه های آمار توصیفی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: عوارض ریوی بعد از عمل شامل نارسایی تنفسی در 38%، پلورال افیوژن در 35%، پنوموتوراکس در 24%، هموتوراکس در 17%، پنومونی در 10% و آمپیم در 2% بیماران مشخص گردید.نتیجه گیری: نتایج فوق حاکی از فراوانی عوارض ریوی بعد از عمل مذکور می باشد که در عین حال با آمار سایر مراکز تقریبا مطابقت دارد و می تواند راهنمای مناسب جهت انتخاب نوع عمل در سرطان مری و پیشگیری از عوارض آن باشد.

مقدمه: با افزایش تجربه جراحان در انجام اعمال جراحی مری مورتالیتی عمل جراحی ازوفاژکتومی کاهش یافته است. لذا توجه به کیفیت زندگی بعد از عمل جراحی در کانسر مری امری مهم و ضروری است. هدف از این مطالعه، تعیین میزان بروز تنگی محل آناستوموز و عوامل موثر در بروز آن بعد از عمل ترانس هیاتال ازوفاژکتومی (THE)  بود.روش ها: در یک مطالعه توصیفی تحلیلی آینده نگر 61 بیمار کانسر مری به مدت یک سال از زمان عمل جراحی THE بررسی شدند. بیماران از نظر نشت آناستوموز، بروز عوارض تنگی نفس، خونریزی حین عمل، نیاز به عمل جراحی مجدد، بروز عوارض طی مدت عمل و وجود تنگی بعد از عمل مورد برسی قرار گرفتند.یافته ها:از افراد مورد مطالعه، 8 بیمار (%13.1) دچار عارضه تنگی شدند. در بررسی ارتباط متغیرها با تنگی آناستوموز، نشت آناستوموز، عوارض تنفسی، نیاز به عمل جراحی مجدد و عوارض کلی در بروز تنگی آناستوموز به طور معنی دار موثر بودند.نتیجه گیری: جهت کاهش تنگی بعد از عمل علاوه بر دقت فراوان حین جراحی بهبودی شرایط تنفسی بیمار و کاهش عوامل خطرساز برای نشت آناستوموز نیز توصیه می شود.

زمینه و اهداف: از حدود سال 1991 ازوفاژکتومی لاپاراسکوپیک به صورت موردی گزارش شده بود، اما ارسال 2000 تمایل به انجام ازوفاژکتومی لاپاراسکوپیک بیشتر شده است. ازوفاژکتومی به روش کمتر تهاجمی به دو صورت ازوفاژکتومی لاپاراسکوپیک ترانس هیاتال بعلاوه برش گردنی و یا به صورت آزادسازی لاپاراسکوپیک معده بعلاوه آزادسازی مری با توراکوسکوپ انجام می شود. مواد و روش ها: از مرداد 1390 در بخش توراکس دانشگاه علوم پزشکی تبریز، کار بر روی لاپاراسکوپی کانسر مری شروع شد. بیماران انتخاب شده کانسر 1.3 دیستال مری بدون متاستاز و بدون تهاجم به بافت های مجاور داشتند و هیچ منعی برای جراحی و لاپاراسکوپی نداشتند. تا شهریور 1391 یازده مورد ازوفاژکتومی ترانس هیاتال لاپاراسکوپیک انجام شد. یافته ها: متوسط سن بیماران 65.7±9.1 سال بود. 7 نفر از بیماران مرد و 4 نفر زن بودند. طول مدت جراحی به طور متوسط 240±154 دقیقه، طول مدت بستری در واحد مراقبتهای ویژه به طور متوسط 2.72±1.95 روز و طول مدت بستری در بیمارستان به طور متوسط 10.55±4.80 روز بود. در یک بیمار نشت آناستوموز گردنی و در یک بیمار نیز پنومونی بدنبال جراحی رخ داد که با درمان داروئی بهبود یافتند. تغذیه دهانی از روز سوم بعد از عمل شروع شده بود. هیچ مورد مورتالیته دیده نشد.نتیجه گیری: نتایج کوتاه مدت اولین سری ازوفاژکتومی ترانس هیاتال لاپاراسکوپیک در بخش ما در مقایسه با نتایج سایر منابع از نظر مورتالیته و موربیدیتی قابل قبول است. این نتایج ما را بر آن داشته است که با حفظ حرمت انسانی و با تجربه اندوزی بیشتر این روش را بیشتر توسعه دهیم.

مقدمه: مری در جریان بیماریهای مختلف از قبیل تومورهای خوش خیم و بدخیم، سوختگی، پارگی و بیماری های حرکتی دچار اختلال می شود. درمان نهایی اغلب این بیماریها ازوفاژکتومی می باشد. به جز در مراحل اولیه سرطان بدخیم که هدف دیکسیون لنفاتیک ها است، بهترین روش ازوفاژکتومی در این بیماران ترانس هیاتال می باشد. مزایای این روش پرهیز از توراکوتومی و آناستوموز در توراکس است که در کاهش عوارض مرگ و میر موثر است. در این روش درناژ دو طرفه حفره جنبی با لوله سینه ای به صورت روتین توصیه می شود. هدف از این مطالعه بررسی نتایج استفاده از لوله سینه ای و تعیین معیارهای استفاده از آن بعد از عمل می باشد.روش کار: این مطالعه توصیفی در سال 1380-1384 در بیماران مبتلا به سرطان مری بستری در بخش جراحی بیمارستان امام رضا (ع) مشهد انجام شده است. 123 بیمار که تحت ازوفاژکتومی ترانس هیاتال به علت سرطان مری قرار گرفتند وارد مطالعه شدند. از کلیه بیمارن آزمایش خون، رادیوگرافی قفسه سینه، اولتراگرافی کبد و شکم بلع باریم بررسی عملکرد قلب و ریه آندوسکوپی مری و معده و گروه خونی انجام شد. نتایج آزمایشات و رادیوگرافیهای فوق و مشخصات فردی و میزان ترشحات و عوارض عمل جراحی مرگ و میر در پرسشنامه جمع آوری شد. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از آمار توصیفی و جداول توزیع فراوانی پردازش گردید.نتایج: 84 مرد (68.3%) و 39 زن (31.7%) با میانگین سنی 57.7 سال تحت عمل جراحی قرار گرفتند. تشخیص بالینی در 94% موارد سرطان سلولهای سنگفرشی مری بود. عوارض عمل شامل، پارگی ورید آزیگوس در 1 مورد، شیلوتوراکس در 2 مورد، آسیب برونش اصلی راست در یک مورد، فیستول محل آناستوموز در 2 مورد و عفونت زخم در 4 مورد بودند. در 41 بیمار (33.3%) در پایان عمل و در 19 مورد (15.4%) بعد از عمل لوله گذاشته شد. میزان کل ترشحات لوله سینه ای در 29% موارد بیش از 400 سی سی بود. 51% بیماران بیش از 4 روز لوله سینه ای داشتند.نتیجه گیری: ازوفاژکتومی ترانس هیاتال روش کم عارضه ای در بین روش های مختل ازوفاژکتومی می باشد که از سال 1933 شروع شده است. گذاشتن لوله سینه ای به صورت دو طرفه باعث کاهش تحرک بیمار و اختلال تهویه شده، عوارض ترمبوآمبولی، آمپیم، آتلکتازی و عفونت ریه را زیاد می کند. با توجه به یافته های این مطالعه توصیه می شود در موارد زیر لوله سینه ای تعبیه شود: 1- مواردی که حین عمل خونریزی از مدیاستن زیاد باشد. 2- دلیل دیگری برای گذاشتن لوله مثل وجود مایع منی جنبی بدون ارتباط با عمل جراحی وجود دارد. 3- بعد از عمل بیمار دیسترس تنفسی همراه با تجمع مایع جنب داشته باشد. 4- مایع جنبی زیاد باشد.

زمینه و هدف: هدف از این مطالعه بررسی فراوانی نسبی بروز آریتمی و افت فشار خون در حین دستکاری مدیاستن در عمل ازوفاژکتومی ترانس هیاتال و عوامل موثر در آن است.مواد و روش ها: در این بررسی در یک پژوهش آینده نگر 61 بیمار با کانسر مری که تحت عمل جراحی ترانس هیاتال ازوفاکتومی در بیمارستان الزهرا در سال 85 تا 86 قرار گرفته بودند، وارد مطالعه شدند. اطلاعات دموگرافیک مربوط به بیماران، محل تومور، عملکرد تنفسی و قلبی، تغذیه قبل از عمل، عوارض حین و بعد از عمل شامل آریتمی، افت فشارخون، نوع پاتولوژی، طول عمل و مدت دستکاری مدیاستن، میزان خونریزی، احتیاج به عمل مجدد، نیاز به تزریق خون و مرگ و میر با استفاده از آزمون های فیشر دقیق، کای اسکوئر، رگرسیون لجستیک و تی تست مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: 8.2% بیماران در دوره قبل از دستکاری، 50.8% بیماران حین دستکاری و 11.2% در 24 ساعت اول بعد از عمل دچار آریتمی شدند (P=0.05). نیاز به ترانسفوزیون، نوع پاتولوژی تومور، وجود آریتمی قبل از دستکاری، FEV1 زیر 2 لیتر و میزان مایع دریافتی در بروز آریتمی بطور معنی داری موثر بودند. 8.2% بیماران قبل از دستکاری مدیاستن و 55.7% حین دستکاری دچار افت فشار خون شدند. مدت دستکاری، میزان خونریزی، میزان فشار خون سیستول و دیاستول قبل از دستکاری و FEV1 زیر 2 لیتر در بروز افت فشار خون بطور معنی داری موثر بودند.نتیجه گیری: شیوع آریتمی و افت فشار خون در حین دستکاری مدیاستن قابل توجه است. جهت کاهش بروز آریتمی حین ازوفاژکتومی، کنترل عوامل خونریزی دهنده و بهبودی عملکرد ریه قبل از عمل و کنترل مایع دریافتی توصیه می شود. جهت کاهش بروز افت فشار خون، کاهش زمان دستکاری مدیاستن، کاهش خونریزی حین عمل و کنترل دقیق فشار خون قبل از دستکاری و بهبود عملکرد ریوی توصیه می گردد.

مقدمه: ازوفاژکتومی درمان اصلی برای بدخیمی های مری و محل اتصال مری به معده است. نارسایی تنفسی پس از عمل و سایر مشکلات تنفسی مثل آتلکتازی و هیپوکسی شدید به دفعات متعدد پس از جراحی سرطان های مری رخ می دهد. چنین بیمارانی در اغلب موارد نیاز به مراقبت در ICU و تهویه مکانیکی دارند. هدف از این مطالعه، بررسی میانگین طول مدت تهویه مکانیکی و عوامل موثر بر آن حین برداشتن مری به روش ترانس هیاتال در سرطان های مری میانی و تحتانی بود.روش ها: این مطالعه یک مطالعه Cross sectional تحلیلی بود و در بیمارستان الزهرای (س) اصفهان روی اطلاعات پرونده ای مربوط به 70 بیمار مبتلا به سرطان قسمت میانی و دیستال مری که در بخش جراحی توراکس این بیمارستان در فاصله سال های 1385 تا 1386 تحت عمل جراحی ازوفاژکتومی به روش ترانس هیاتال قرار گرفته بودند، انجام شد. اطلاعات مربوط به سن، جنس، محل ضایعه، طول مدت تهویه مکانیکی، طول مدت جراحی، یافته های اسپیرومتری (FEV1)، کاهش وزن، وجود یا عدم وجود ترانسفیوژن و میزان آلبومین سرم هنگام بستری شدن از پرونده بیماران استخراج گردید. در نهایت تمامی داده ها با استفاده ازآزمون های t و X2 توسط نرم افزار SPSS16 تحلیل گردید.یافته ها: میانگین سنی بیماران 60.71±11.81 سال و 64.3 درصد بیماران را مردان تشکیل می دادند. از نظر پاتولوژی 43 نفر (61.4 درصد) SCC و 26 نفر (37.1 درصد) آدنوکارسینوم داشتند. در کل 41.4 درصد بیماران دچار عارضه و 7.1 درصد از بیماران دچار مرگ در 30 روز اول شدند. 15 بیمار (21.4 درصد) پس از عمل نیاز به ونتیلاسیون مکانیکی با میانگین 1.34 روز پیدا کردند. میانگین زمان ونتیلاسیون مکانیکی با پارگی پلور حین عمل، نیاز به ترانسفیوژن حین عمل، لیک آناستوموز، نوع پاتولوژی،ایجاد تنگی پس از عمل و ایجاد امپیم رابطه معنی داری نداشته است. در حالی که این میانگین در بیمارانی که طی 30 روز پس از عمل فوت کرده بودند، بیمارانی که پس از عمل نیاز به لوله گذاری داخل تراشه داشته، بیمارانی که قبل از عمل آلبومین کمتر از 5.3 gr/dl داشته اند و بیمارانی که FEV1 کمتر از 2 لیتر داشته اند، به طور معنی داری بیشتر از بقیه بود. از بین متغیرهای کمی این مطالعه، تنها میزان FEV1 قبل از عمل با میانگین زمان ونتیلاسیون مکانیکی رابطه معنی داری داشته است.نتیجه گیری: با توجه به این که در این مطالعه مشخص شد، آلبومین پایین سرم (که نمایانگر سوء تغذیه زمینه ای است) و FEV1 کمتر از 2 لیتر با ونتیلاسیون مکانیکی طولانی مدت (و در پی آن مرگ و میر بالاتر) رابطه معنی دار دارد، به نظر می رسد اصلاح وضعیت تغذیه ای بیمار و بهبود بخشیدن به عملکرد ریوی می تواند طول مدت تهویه مکانیکی را کوتاه تر کند و شاید از میزان مرگ و میر متعاقب ازوفاژکتومی بکاهد.

مقدمه: یکی از مشکلاتی که در عده ای از بیمارانی که برای حذف مری و جایگیزینی معده انتخاب شده اند، بروز می کند، انسداد عملی پیلور است و لذا یک عمل درناژ معده مثل پیلورومیوتومی یا پیلوروپلاستی همزمان نیاز دارند. در مطالعه حاضر هدف، معرفی روش درناژ معده به وسیله بوژیناژ بسته پیلور با انگشت به جای پیلوروپلاستی یا پیلورومیوتومی بوده است.روش کار: این مطالعه توصیفی از سال 1381-1384 در بیماران بستری در بخش جراحی بیمارستان امام رضا )ع( مشهد انجام شده است. 85 بیمار مبتلا به سرطان مری که ازوفاژکتومی و جایگزینی معده به جای مری برای آن ها انجام شد، مورد مطالعه قرار گرفتند. 31 بیمار به صورت تصادفی تحت اعمال پیلورومیوتومی یا پیلوروپلاستی )گروه (A و 24 مورد تحت بوژیناژ پیلور با انگشت )گروه (B قرار گرفتند. روز نهم با اسکن تخلیه معده سرعت عبور مواد از معده اندازه گیری شد. بیماران در سه گروه طبیعی، تاخیری و انسداد کامل تقسیم شدند. مشخصات فردی، نتایج اعمال جراحی و اسکن تخلیه ای در پرسشنامه جمع آوری و توسط آمار توصیفی و جداول توزیع فراوانی و آزمون های کای دو، کای اسکوئر پردازش شد.نتایج: 58 بیمار با میانگین سنی 58 سال بررسی شدند. 40 نفر (%69) مرد و 18 نفر (%31) زن بودند. 31 مورد (%53.4) تحت بوژیناژ پیلور با انگشت، 24 مورد (%42.4) پیلورومیوتومی، دو مورد (%3.4) پیلوروپلاستی و در یک مورد نیز هیچ اقدامی بر پیلور صورت نگرفت. هشت مورد (%13.8) عفونت برش جراحی دیده شد که یک مورد در گردن و هفت مورد در شکم بود. دو بیمار (%3.4) دچار فیستول گردن و یک مورد (%1.7) دچار فیستول در توراکس شدند و سه مورد شیلوتوراکس پیدا کردند. آسیب تراشه در یک مورد و نشت از محل ژژنوستومی نیز در یک مورد روی داد. اسکن تخلیه در 53 بیمار انجام شد. نتیجه اسکن در 44 مورد (%75.9) طبیعی، هشت مورد (%13.8) با تاخیر و در یک مورد (%1.7) انسداد کامل پیلور را نشان می داد.نتیجه گیری: در حالی که اغلب جراحان روش ترانس هیاتال را به عنوان روش تسکینی قبول دارند، عده ای آن را بهترین روش در هر مرحله ای می دانند. آسیب مجاری هوایی در حین عمل در قسمت غیر غضروفی مجاری هوایی روی داده، در صورتی که کوچک باشند اغلب با درمان نگهدارنده و یا عبور دادن لوله تراشه یا تراکئوستومی به بعد از محل آسیب درمان می شوند. جراحی در موارد آسیب شدید یا عدم جواب به درمان نگهدارنده توصیه می شود. درمان اولیه اغلب فیستول های ایجاد شده در ناحیه گردن، نگهدارنده است. در مواردی که جدا شدن آناستوموز وسیع باشد یا بعد از 3 هفته به درمان نگهدارنده جواب ندهند، یا فیستول های داخل توراکس توصیه به مداخله جراحی می شود. در مطالعه حاضر انسداد یا ااستاز معده از نظر آماری هیچ ارتباطی به نوع عمل انجام شده بر پیلور نداشت. لذا توصیه این مطالعه به جایگزینی بوژیناز پیلور با انگشت به جای پیلورومیوتومی یا پیلوروپلاستی است.

مقدمه: سرطان مری توموری مهاجم است که پیش آگهی بدی دارد.متاسفانه این تومور بدخیم در شمال ایران بویژه در کرانه های دریای خزر شیوع قابل توجهی دارد و از علل عمده مرگ و میر ناشی از سرطان است.انجام عمل جراحی موثرترین روش درمان قطعی و نیز یکی از راه های تسکین در این بیماران است. روش معمول ازوفاگتومی ترانس هیاتال است که با موربیدیته و مرگو میر کمی همراه است هدف: از این بررسی نشان دادن مشخصات بالینی، آسیب شناختی، عوارض و بقا به دنبال ترانس هیاتال ازوفاگوتومی.مواد و روش ها: این مطالعه توصیفی از ابتدای سال 1372 تا نیمه اول 1383 در بیمارستان رازی رشت بر پرونده 162 بیمار انجام شد. بیماران از نظر سن، جنس، درجه دیسفاژی، مرحله ( (stageبیماری، عوارض پس از عمل، مرگ ومیر، مرحله سرطان و میزان بقا بررسی شدهاند. داده های فوق با نرم افزارEPI-6 پردازش شد.نتایج: 102 نفر (70%) مرد و60 نفر (30%) زن بودند. میانگین سنی بیماران 57 سال بود. 29% شهری و 71% روستایی بودند. دیسفاژی شایع ترین علامت در آنها بود (100%). شایعترین محل تومور در ثلث تحتانی (56%) و ناحیه کاردیا (22%) بود. به علت بازشدن پلور، در (47.1%) بیماران نیاز به گذاشتن لوله توراکوستومی بعداز عمل و به علت آسیب طحال اسپلنکتومی در 9.8% پیش آمد و آسیب عصب رکورنت حنجرهای در 4% بیماران دیده شد.18.4% بیماران نیاز به تهویه مکانیکی پیدا کردند پنومونی مدیاستینیت و شیلوتوراکس بترتیب در 10، 2 و 2% آنها مشاهده شد. 13% نشت از محل آناستوموز در گردن داشتند. 83.81% در مدت دو هفته پس از جراحی مرخص شدند (4±9.94 روز). مرگ و میر بیمارستانی پس از جراحی در14% بیماران رخ داد.بقا 1، 2، 3، 4 و 5 ساله به ترتیب 80، 50، 40، 30،  و 20% بود.نتیجه گیری: در بررسی ما بروز عوارض و میزان مرگ ومیر با نتایج مطالعات قبلی تفاوت بارزی نداشت و ا زسوی دیگر در مقایسه با انجام روش ترانس توراسیک که در برخی مراکز توصیه می شود عوارض بیشتری هم به دنبال نداشته است. بنابراین پیشنهاد می شود تا ازوفاژکتومی ترانس هیاتال با انتخاب مناسب بیماران به عنوان روش ترجیحی در درمان قطعی و تسکینی سرطان ثلث تحتا نی مری مد نظر قرار گیرد.